زندگی می‌تواند زیبا باشد. دلنشین و آرام، درست آنطور که ایده‌آل تفکر ماست.
زندگی را باید با افکارمان زیبا سازیم.

باید آن را به وسعت ذهنمان گسترش داده و وجودمان را درون قدرمطلق قرار دهیم تا همه‌ی حس و حال های منفی از ما دورشوند و ما بمانیم و یک دنیا حال خوب. باید ارتفاع تکبر را در وجودمان کاهش داده تا قلبمان آرام باشد. اما داشتن یک محیط خوب در روح آدمی به خودش بستگی دارد! می‌دانی چرا؟ چون آن را آدم های اطرافش تشکیل می‌دهند. من می‌دانم اگر حال وجودمان مثبت باشد، ارتفاع غرورمان کم باشد و محیطمان را با آدم های دلنشین و دوست داشتنی پُر کنیم که جنس قلبشان خدایی است؛ آنوقت مساحت حضورمان می‌شود انسانیت!
می‌شود حال خوب، می‌شود نمای زیبایی که همه با دیدنش لذت خواهند برد…

همین و دگر هیچ…

برشی از کتاب جریان‌عاشقانه‌‌ها

آیلین عبدی

بامداد هفدهم آذر هزار و سیصد و نود و هشت…