برای اینکه بتوانیم نویسندهای خوب باشیم، باید در این مسیر برای خوب صحبت کردن و به کرسی نشاندن حرفهایمان هم تلاش کنیم. ما باید با ارائهی نظرات خود در این زمینه، حامی و پشتیبان نوشتهها و اثراتمان باشیم. اما گاهی نوشتن شاید به تنهایی پاسخگوی همهی نیازهای ما باشد، چون معمولا بعضی افراد نمیخواهند حرفهای آدمهای موفق را بفهمند و برای موفقیت دیگران چندان خوشحال نمیشوند. اما، همیشه هستند کسانی که شنوندهی حرفهای ما باشند، کسانی که دوستان ما هستند، هنرمان را میفهمند و ما باید حضور این آدمهای ارزشمند را به آن آدمهای بی درک غالب کنیم…
جان لنون می گوید←غمگین نشو وقتی کسی تلاشت را نمی بیند، هنرت را درک نمی کند.طلوع خورشید منظره ای تماشایی است، اما همیشه مردم آن موقع صبح خواب هستند…
پس برای دیده شدن اثرات و نوشتههایمان یکبار بیان میکنیم؛ اگر کسی فهمید پس برای بهتر صحبت کردن و ارائه دادن نوشتههایمان تلاش می کنیم، اما اگر کسی نخواست که بفهمد؛ آرام کنار میکشیم و فقط مینویسیم. اینگونه راحتتر افراد میتوانند با بیدرکی خودشان کنار بیایند.
برای آدم های اهل هنر، فرهنگ و دارای اصالت به همراه هنرت حرف بزن و برای آدم های گُم شده در جهان هم سکوت کن، سکوت کن، سکوت کن، چون نتیجهی والا ترین نوع سکوت نوشتن است.
همین و دگر هیچ…
آیلین عبدی
بامداد بیست و ششم بهمن هزار و سیصد و نود و هشت..
عکس در باغ دولت آباد استان یزد، شانزدهم بهمن ماه ۱۳۹۸
آخرین نظرات: