خودت را دوست بدار، نگاهت را ارج بده.

قبل از عشق ورزیدن به هرکس باید خودت را عاشقانه دوست بداری تا جوانه‌ی محبت در قلبت آبیاری شود. قلب تو ارزشمند‌ترین حس اطراف توست، هرگز اجازه نده آن کوچکِ نحیف، احساسِ تهی بودن بکند. با روحت از ژرفای حضورت، آن احساس محفوظ در غرب سینه‌ات را دوست بدار، اجازه بده بی‌نهایت را اولین بار از سوی خودت درک کند؛ آنوقت بی شک هیچ‌گاه شکست نمی‌خورد. لذتِ داشتنِ بهترینِ هر چیز را ابتدا به خودت ارزانی دار؛ ناب ترین احوالات را اولین بار با خودت به تماشا بنشین، بگذار نگاهت غنی شود از زیبایی‌ها. پیروزی‌ها زمانی از آنِ تو می‌شوند که قلب و روح تو در والاترین مرتبه‌ی عشق باشند، عشقی که صاحبشان به آنان پژواک کرده است. اگر این‌گونه خنکای لذتِ دوست داشتن را قبل از هر چیز و هر فرد، تمامِ حواسِ خودت بچشند، تو انسانی کامل می‌شوی، انسانی که تشنه‌ی فقط محبت نیست بلکه سرشار از آن است. بعد از آن می‌توانی آهسته آهسته عشق وجودت را با عاشقانه‌های فردی دیگر تلفیق کنی!. این‌گونه عشق در عشق ضرب می‌شود و حاصلش برابر می‌شود با خوشبختی…

پس ابتدا بگذار ریشه های عشق در وجود خودت دوانده شود و بعد آرام آرام می‌توانی میوه‌هایش را با دیگران شریک شوی؛ اگر خیالت از دوست داشتن خودت راحت باشد، هرگز دغدغه‌ای‌ نخواهی داشت و مزه‌ی شیرین زندگی به کام تو خوش می‌آید.

همین و دگر هیچ…
آیلین عبدی

سوم مرداد هزار و چهارصد…