وسعت بی‌انتهای جنگل را دوست دارم.
می‌شود در آن جاده‌ای خیالی ساخت و راهیِ رویا شد؛ خوف دارد! اما شیرین است.
میانِ درختان بلندش می‌توان نشست و به رویاها قلمی زد؛ نگرانی دارد، اما شیرین است.
می‌شود روی برگ‌های بی‌کرانِ پهن شده روی زمینش دوید و در رویاها شادی کرد‌.
سختی دارد، اما شیرین است.
می‌شود بر تنه‌ی درختان تکیه داد و به آن آبیِ زیبا نظاره کرد؛ عجیب است ولی شیرین.
اصلا می‌شود تصویری رویایی را در جنگل‌های پاییزی تجربه کرد.
هر چه باشد مهم نیست، تنها مهم این است که شیرین باشد.
جنگل، سکوت، پاییز، خنکای باران، قدم زدن، موسیقی و ریختن برگ‌های طلایی و نارنجی، این‌ها همه ترادف هایی از آرامش هستند.

همین و دگر هیچ…
آیلین عبدی

🍂پانزدهمِ آذرماه هزار و چهارصد🍂
جنگل های الیمالات، شمال ایران🌳