«خانواده‌ام را دوست دارم.»
این جمله را شاید همه‌ی افراد به زبان بیاورند.
اما به زبان آوردن، زمانی معنا خواهد داشت که احساسی عمیق بین آنچه به زبان می‌آید و آنچه در قلب نهفته است برقرار باشد.
آری دوست داشتنِ خانواده هنگامی حقیقی است که ذهن، قلب، جسم و تمامِ روحِ آدمی دوست‌دارِ اعضای خانواده باشند چرا که همه‌ی این‌ها متعلق به خانواده است.
خانواده جمعی است که آدمی درکنار افرادش رشد می‌کند پس جایگاه اجتماعی هر فرد تا حدودی نشانگر وضعیت خانوادگی اوست.
خرسندم که خانواده‌ام را با تمام آنچه برای من است دوست می‌دارم.
مهربانانم آنچه من در اجتماع دارم تنها برای من نیست بلکه برای ماست!
من
آترین
مامان
بابا
چون همه‌ی شما حامیِ همیشگی من هستید.
همین و دگر هیچ…
آیلین عبدی

بیست و پنجم اردیبهشت هزار و چهارصد و یک در نمایشگاه بین المللی کتاب تهران در روز معرفی و ارائه‌ی سه کتاب جریان عاشقانه‌ها، جاده‌ای به مقصد آسمان و ساحل بی‌کران عشق…